روایت شجاعت و رشادت‌های این قهرمان  دلاور کار ساده‌ای نیست. لقب‌های زیادی که به او داده‌اند از گردان تک نفره و صیاد خمینی بگیرید تا استاد شلیک‌های طلایی، پلنگ کوهستان، برترین تک تیرانداز تاریخ و ... به همین دلیل است. شاید هم هیچ‌کسی بهتر از شهید حاج «حسین خرازی»، فرمانده لشکر ۱۴ امام‌حسین(ع) که سال‌ها از نزدیک او را می‌شناخته، نتواند دست به روایتگری درباره این شهید بزند. حاج حسین درباره او گفته: «به تنهایی کار یک گردان را می‌کرد. در هر کجای خط که سنگر داشت، جبهه دشمن به هم ریخت. لقب گردان تک‌نفره فقط شایسته او بود. اخلاص، ایمان و تواضع، از سراپای وجودش نمایان بود. ایشان از لحاظ تجربه جنگی و سابقه حضور در مناطق عملیاتی در رتبه فرماندهی تیپ و لشکر بود ولی به دلیل تبحر خاص و منحصر به فرد در کار تیراندازی و تأثیر او در سرنوشت عملیات، به عنوان یک تک‌تیرانداز ویژه و استراتژیک در جبهه‌های جنگ، همیشه خار چشم دشمن بود». (منبع: فارس)  در پرونده امروز زندگی‌سلام به سراغ «سرهنگ امرا... درفشی» که خودش در جنگ تحمیلی حضور داشته، مدیرکلی بنیاد حفظ آثار و ارزش‌های دفاع مقدس کهگیلویه و بویراحمد را در کارنامه دارد و خواهرزاده شهید «عبدالرسول زرین» است، رفتیم تا برای ما بیشتر از سبک‌زندگی این شهید بگوید.

از 6 سالگی با دایی‌اش زندگی می‌کرد که تیرانداز ماهری بود
به عنوان اولین سوال از او می‌پرسم که شهید زرین از بچگی مهارت تیراندازی را فراگرفته که می‌گوید: «همان‌طور که می‌دانید این شهید بزرگوار دایی من بود. او تقریبا 20 سال از من بزرگ‌تر بود و من کودکی‌اش را ندیدم اما آن‌طور که از زبان خودش شنیدم و گاهی مادرم می‌گفت، به تیراندازی از بچگی علاقه زیادی داشت. شهید زرین سال ۱۳۲۰ در یکی از روستاهای توابع استان کهگیلویه و بویراحمد متولد شد و در چهار سالگی پدر و در ۶ سالگی مادرش را از دست داد. پس از فوت آن‌ها، سرپرستی‌اش را دایی‌ او بر عهده گرفت و او در دوران کودکی با دایی‌اش زندگی کرده است. دایی‌اش تیرانداز ماهری بوده و همیشه برای شکار به کوه می‌رفته است. او هم که پیش دایی‌اش بوده  از نزدیک شاهد شیوه تیراندازی‌اش بوده است. به صورت عملی از همان‌جا و همان سن، تیراندازی را یاد می‌گیرد و چون به تیراندازی علاقه‌مند بوده، از او چیزهای زیادی یاد گرفته است».

در اصفهان، یخ‌فروش و بعد لباس‌فروش بوده است
از خواهرزاده شهید درباره شغل و وضعیت مالی دایی‌اش در اصفهان می‌پرسم که می‌گوید: «وقتی به اصفهان می‌رسد، یک نوجوان بوده و برای پیدا کردن کار، تلاش زیادی کرده است. ابتدا شروع به یخ‌فروشی کرده و در جوانی، مغازه چینی‌فروشی و لباس‌فروشی باز می‌کند تا روی پای خودش بایستد. بعد هم یک زمین آن جا خریده که برای خودش خانه بسازد اما همان زمان در کنارش، یک زمین دیگر هم خریده تا مسجد بسازد. الان مسجد و خانه‌اش در کنار هم هستند. منش او هم این طور بوده که اگر یک بلوک برای خانه خودش می‌خریده، یک بلوک هم برای آن مسجد تهیه می‌کرده تا هر دو را با هم بسازد. الان اسم آن مسجد در اصفهان، شهید زرین است. اما از زمانی که زمزمه‌های انقلاب جدی شد، همه زندگی‌اش را وقف انقلاب می‌کند و از دارایی‌هایی که به سختی به دست آورده، دست می‌کشد تا قدمی در راه حق بردارد».

اولین عملیاتش در غائله کردستان بود
بعد از پیروزی انقلاب، خانواده‌اش خوشحال بودند که پدرشان به هدفش برای نابودی رژیم‌شاهنشاهی رسیده و بیشتر از قبل در کنار آن‌ها خواهد بود. خواهرزاده‌اش در این باره می‌گوید: «بعد از پیروزی انقلاب، عضو کمیته شد و بعد هم که سپاه تشکیل شد، عضو سپاه شد. آن‌جا مشغول به کار بود تا این که غائله کردستان پیش آمد و همراه با شهید خرازی رفتند به آن‌جا تا به قول خودش، ضدانقلاب را سر جای خودشان بنشانند. شهید خرازی درباره حضور زرین در آن جا جمله ماندگاری دارد که گفته: «او قبل از شروع جنگ تحمیلی در کردستان و در گروه ضربت خیلی خوب خود را نشان داد و دیواندره شاهد دلاوری‌های اوست.».  زمان گذشت تا این‌که جنگ شروع شد و سپس به جنوب کشور رفت».

فقط فرماندهان‌شان را شکار می‌کنم
شهید عبدالرسول زرین که شهید خرازی به او لقب گردان تک‌نفره داده بود، شلیک‌های موفق زیادی داشته که بیشترشان، فرماندهان اصلی بعثی و بقیه هم آتشبار‌ها و نیرو‌های اثرگذار دشمن را از پا در آورده است. خواهرزاده‌اش می‌گوید که یک بار درباره تیرهای موفقش به او گفته: «معمولا برنامه‌اش در جبهه این‌طور بود که یک، دو یا سه شب می‌رفت در منطقه عملیاتی و خاک عراق، آن‌جا کمین می کرد. او فقط می‌خواست فرماندهان را شکار کند. می‌گفت من در جبهه به دنبال شکار هستم اما فقط افراد برجسته و فرماندهان را شکار می‌کنم که داغ‌های زیادی بر دل پدر و مادرهای ایرانی گذاشتند. انگار هر شلیکی را موفق نمی‌دانست حتی اگر به کشته شدن دشمن منجر می‌شد. شاید باورتان نشود اما برای سربازهای عراقی، دلسوزی هم می‌کرد و تلاش می‌کرد تا به سمت آن‌ها شلیک نکند».

اصلا نمی‌ترسید و همیشه با وضو تیراندازی می‌کرد
از او می‌پرسم که وقتی شنید صدام برای شهادتش جایزه تعیین کرده، نترسید و چیزی به شما در این باره نگفت؟ خواهرزاده‌اش می‌گوید: «تنها چیزی که در وجودش نبود، ترس بود. اصلا نمی‌ترسید. یک بار در عملیات رمضان، مستقیم گلوله ضدهوایی به شکمش خورد. یک بار هم هر دو پایش مجروح شد. چندین بار دیگر هم ترکش خورد. گوشش هم که تیر خورده بود، اما آیا می‌ترسید که دوباره در جبهه حاضر شود؟ ابدا. می‌گفت قبل از تیراندازی همیشه وضو می‌گیرم و بعدش اسلحه را برمی‌دارم و با ذکر «ما رَمیتُ» تیر را به سمت دشمنان نشانه می‌روم. او به معنای واقعی کلمه یک چریک مخلص بود.»

3هزار شلیک موفق را در دفترچه‌اش ثبت کرده بود
می‌گویند شهید زرین دفترچه‌ای داشته و هر شلیک موفقی را در آن ثبت می‌کرده است. «سرهنگ درفشی» در این باره می‌گوید: «همان طور که گفتم، شلیک موفق از نظر او، شلیکی بوده که افراد مهم و برجسته دشمن را نابود کند. او هر شلیکی را موفق نمی‌دانست. از شهید خرازی  یک بار من خودم شنیدم که درباره شهید زرین می‌گفت بعضی‌ها می‌گویند او فقط 700 شلیک موفق داشته اما این اشتباه است و نباید بگویید 700 تا، او بیش از 3 هزار شلیک موفق داشته است. می‌گویند یک فرمانده هم چند ماه قبل از شهادتش از او درباره تعداد شلیک‌های موفقش پرسیده که اول نمی‌خواسته بگوید اما وقتی اصرار می‌کند، گفته تا الان بالای ۲ هزار نفر در ذهنم هست و در دفترچه‌ام ثبت کرده‌ام. به طور منطقی تا زمان شهادتش باید این آمار بیشتر شده باشد».
 

چند روز قبل از شهادتش گفت که خدا هدایتم کرد
به عنوان آخرین سوال، از «سرهنگ درفشی» درباره شهادت زرین می‌پرسم که ظاهرا چند روز قبل از عروج آسمانی‌اش به آن‌ها سرزده است. او می‌گوید: «سال 62 بود. چند روز قبل از شهادتش، ناگهان دیدیم با موتورسیکلت از خط مقدم آمده بود تا به خانواده‌اش سر بزند. می‌گفت ببین، من از نداری به این‌جا رسیدم. می‌گفت ما خلق شدیم برای رسیدن به سعادت و کمال. یکی از راه تحصیل علم، یکی از راه شهادت، یکی از راه تلاش برای کمک به دیگران و ... به کمال می‌رسد. می‌گفت خدا هدایتم کرد و اگر دل و نظرمان پیش خداوند و اهداف‌مان خدایی باشد، قطعا خدا دست‌مان را می‌گیرد. ماجرای شهادتش هم این است که بعد از عملیات خیبر، رفته بود با یکی از همرزمانش پشت محل استقرار عراقی‌ها و چند فرمانده سرشناس را کشته بود. کارشان تمام شده بود و در مسیر برگشت‌شان، عراقی‌ها متوجه‌شان شده بودند و در حالی که سوار موتورسیکلت بودند، با دوشیکا شهیدشان کردند اما نام او تا ابد در تاریخ ماند و می‌تواند الگویی برای همه ما و به خصوص جوانان باشد».

نمی‌خواست خان‌زاده باشد
شهید زرین در 15 سالگی از دایی‌اش جدا شد و تصمیم گرفت به اصفهان برود. بعضی‌ها می‌گویند این تصمیم را برای کسب درآمد گرفته اما اصل ماجرا چه بوده است؟ «سرهنگ درفشی» در پاسخ به این سوال،  این‌طور پاسخ می‌دهد: «در 15 سالگی تصمیم گرفته برای پیدا کردن کار، کارگری و کسب درآمد، دایی‌اش را ترک کند و با یک کاروان به اصفهان برود. سرنوشت او را به شهرضای اصفهان می‌کشاند و همان‌جا ازدواج کرده است. آن موقع در منطقه ما، رسم ‌و رسوم خان و رعیت بود. او هم اصالتا خان‌زاده بود و تصمیم گرفت از کهگیلویه برود چون نمی‌توانست چنین دیدگاه و شرایطی را تحمل کند. خان‌زاده‌ها از منظر منزلت در هر منطقه‌ای یک سر و گردن از دیگران بالاتر بودند و او این نگاه را هم دوست نداشت. بنابراین چون نتوانست ظلم خان‌ها را تحمل کند، مهاجرت کرد. او که پدربزرگش خطرناک‌ترین خان منطقه بود، خودش در مسیر دین و اسلام و انقلاب قرار گرفت و شهید شد».

از دست ساواک از اصفهان فرار کرد
شهید زرین که در نوجوانی نتوانسته بود شرایط خان و رعیتی را در محل تولدش تحمل کند و مهاجرت کرد، نمی‌توانست در روزهای پرخفقان و سیاه رژیم‌شاهنشاهی هم بی‌تفاوت باشد و مغازه‌ نقلی‌اش شده بود پایگاه نگهداری اعلامیه‌های بچه‌ها. «سرهنگ درفشی» درباره آن روزها یک خاطره جالب دارد و می‌گوید: «آن موقع ارتباطات خیلی ضعیف بود و   چندین سالی می شد که از دایی‌ام هیچ اطلاعی نداشتیم. در بحبوحه انقلاب اسلامی بودیم که یک روز دیدیم او به کهگیلویه برگشت و آمد خانه ما. گفت در اصفهان ازدواج کردم، بچه دارم و ...    چند روزی پیش ما بود تا برگشت اصفهان. بعدها فهمیدیم که آن موقع از دست ساواک فراری بوده و به این‌جا آمده است. شهید زرین یکی از افرادی بود که در انقلاب اسلامی نقش داشت و در اصفهان با عوامل ساواک درگیر شده بود».
 

۲۰ تک‌تیرانداز بین‌المللی به‌دنبال شکارش بودند
از او می‌پرسم که آیا واقعا عراقی‌ها برای سرش جایزه گذاشته بودند که می‌گوید: «بله، من خودم یک زمانی رادیو عراق گوش می‌دادم. خودم از رادیو عراق زمانی که او شهید شد، شنیدم که مجری برنامه‌شان علاوه بر ابراز خوشحالی، گفت که صیاد خمینی را کشتیم. بعد همان‌جا تحلیلگرهایی در برنامه‌شان بودند که می‌گفتند برای از بین بردن شهید زرین، جوایزی در نظر گرفته شده و قرار شده از کسی که او را به شهادت رسانده، تقدیر شود. قبلش هم خودش به ما می‌گفت که دیگران مدام به او گوشزد می‌کنند که رسول برای کشتنت جایزه تعیین کردند. در رادیو عراق، می‌گفتند صدام برای شکارش یک تیم ۲۰ نفره تک تیرانداز بین‌المللی را اجیر کرده بوده که اتفاقا تک‌تیرانداز‌های آمریکایی هم جزو آن‌ها بودند اما هر بار با تلفات سنگین بر می‌گشتند».

عکسی ماندگار
از خون تازه و خنده
برویم سراغ معروف‌ترین عکسی که از او در جبهه‌ها ثبت و جهانی شده است. لاله گوش راستش سوراخ شده و سرخی رد خون بر گردنش هنوز تازه است اما همچنان می‌خندد. عکسش را ثبت کرده‌اند تا بماند برای تاریخ. تا بعدها بگوید که این است هنر مردان خدا. «سرهنگ درفشی» هم در این باره یک خاطره اختصاصی دارد و می‌گوید: «خودش برای شخص من، ماجرایش را این‌طور تعریف کرد هنگامی که می‌خواسته یکی از فرماندهان برجسته عراقی را شکار کند، متوجه شده که یکی از تک‌تیراندازهای معروف عراقی هم آن جاست. او هم متوجه حضور شهید زرین شده بنابراین همدیگر را نشانه می‌گیرند. طرف عراقی از بین می‌رود اما تیرش به گوش شهید زرین اصابت می‌کند. خودش می‌گفت که من اصلا متوجه نشدم که گوشم تیر خورده است، مدام بچه‌ها می‌گفتند که تیر خوردی و از گوشت خون می‌آید اما من باور نمی‌کردم. به من می‌گفت که آن جا خندیدم چون در همان حال هم داشتم با بچه‌ها شوخی می‌کردم.»

راستی اگر خواستید علاوه بر این مطلب با این شهید بزرگوار بیشتر آشنا شوید فیلم «تک‌تیرانداز» با بازی کامبیز دیرباز براساس روزهای آخر زندگی ایشان ساخته شده است.



 

روضه روز آخر: حوادث تاسوعا و عاشورا

روزی که عرش بر زمین افتاد ...

رودسری - سلام بر زمزم حیات بخشی که از کربلا می جوشد. سلام بر موسم عاشورا؛ سلام بر غزل‌های عاشقانه حسینی؛ سلام بر سجاده های مرطوب از گریه؛ سلام بر زخم‌های قلب محزون و داغدار زینب کبری(س). یا اباعبدا...(ع)! آن کدام خیال نازک بینی است که حرکت عاشقانه و سترگ تو را از سر درک و درد، به کمال فهم کند؟ مولای من! راه تو، راه شور و شعور است و حَرَمَت، قبله‌گاه اهل آگاهی و محبت. ای خون خدا! کدام چشم است که مرثیه‌ات را بشنود و خونابه غم مظلومیت و غربت انسان را از دیده فرو نریزد؟ ای حسین(ع)! ما بزم نشینان کوفی نیستیم؛ جانمان فدایت! پیشه ما عهدشکنی و رسم ما، بی‌وفایی نیست؛ نگاهمان کن! ما از ظلم مستکبران جابر خسته‌ایم، اما دل به راهی بسته‌ایم که تو پیمودنش را به ما آموختی. ای سید و سالار شهیدان! عشقت را چون باران بر سرزمین کویری روحمان بباران و عاشورایی‌مان کن در این روزهایی که دستمان متصل به بیرق توست. یا وجیهاً عندا...، اشفع لنا عندا... .

 غروب تاسوعا فرارسید. یاران سیدالشهدا(ع)، نماز مغرب و عشا را به مولایشان اقتدا کردند. مدتی بعد، تاریکی همه جا را فرا گرفت. امام(ع) یاران را به خیمه‌اش فراخواند. طولی نکشید که خیمه از جمع اصحاب سیدالشهدا(ع) پُر شد. هیچ کس سخن نمی‌گفت، اما رخسارشان نشان می‌داد که در قلبشان چه غوغایی برپاست. امام‌حسین(ع) نگاهی به اصحابش انداخت و فرمود: خدای را ستایش می‌کنم؛ خدایی که برتر و بلند مرتبه است؛ همو که در سختی و راحتی، سپاس‌گزار نعمت‌های بی‌شمار اویم ... بدانید که من، یارانی برتر و بهتر از یاران خویش و اهل‌بیتی نیکوکارتر و باتقواتر از اهل‌بیت خود نمی‌شناسم. خداوند به شما جزای خیر دهد. آگاه باشید که به گمان من، فردا نبردی سخت با دشمنانمان خواهیم داشت. یاران من! شما آزادید که بروید. از جانب من عهدی بر گردن شما نیست. تاریکی شب را مرکبی کنید برای خروج از این دشت پر بلا. هر یک از شما، دست فردی از اهل‌بیت مرا بگیرد و با خود به آبادی‌ها و شهرهای دیگر ببرد. بروید که این قوم، جز در پی من نیستند و اگر بر من دست یابند، دیگران را رها خواهند کرد. سکوتی بُهت‌آلود فضای خیمه را فرا گرفت. هیچ‌کس گمان نمی‌کرد که امام(ع) چنین سخن بگوید و از آن‌ها چنین موضوعی را درخواست کند. عباس بن علی(ع) از جا برخاست و گفت: چرا باید چنین کاری انجام دهیم؟ برای آن‌که چند صباحی پس از شما زنده بمانیم؟ خدا آن روز را نیاورد که زندگی بعد از مولایمان، ارزشی ندارد. آن‌گاه ادامه داد: اگر شما را تنها بگذاریم و برویم، در پیشگاه خداوند چه عذر و بهانه‌ای خواهیم داشت؟ آیندگان درباره ما چه قضاوتی خواهند کرد؟ آیا بگوییم که بزرگ خاندان، آقا، امام، مقتدا و فرزند پیامبرمان را تنها گذاشتیم و در یاری او، تیری پرتاب نکردیم، نیزه‌ای به دست نگرفتیم و در رکابش شمشیر نزدیم؟ نه! به خدا سوگند هرگز از شما جدا نمی‌شویم و با جان خود از وجودتان محافظت خواهیم کرد تا آن که پیش رویت، جان به جان آفرین تسلیم کنیم. آری مولای من! ما به هر جا که شما می‌روید، رهسپاریم. خداوند زندگی بعد از شما را زشت گرداند. همهمه‌ای در میان جمع بلند شد. همه از سخنان شورانگیز پسر برومند امیرالمؤمنین(ع) به وجد آمده بودند و او را تحسین می‌کردند و این‌چنین بود که دیگر یاران نیز، در این زمینه سخن‌ها گفتند و با سالارشهیدان(ع) پیمان پایداری تا آخرین قطره خونشان بستند.

آخرین شب و قرار عاشقی

امام حسین(ع) از خیمه بیرون آمد. یاران او نیز از خیمه خارج شدند. تاریکی شب همه جا را فراگرفته بود. تعدادی از اصحاب به پاسداری از خیمه‌ها مشغول شدند. لحظاتی بعد، نجواهای عاشقانه بندگان برگزیده خدا با معبودشان آغاز شد. سید بن طاووس در «لهوف» می‌نویسد: «حسین(ع) و یارانش، آن شب را به نماز و مناجات گذراندند. زمزمه مناجات آن‌ها از دور، همچون زمزمه زنبوران عسل به گوش می‌رسید. یکی در رکوع بود، دیگری در سجود. آن یکی ایستاده پروردگارش را می‌خواند و دوستش نشسته.» امام حسین(ع) لحظاتی به خیمه فرزند بیمارش، امام سجاد(ع) رفت. زینب کبری(س) مشغول پرستاری از برادرزاده بزرگوارش بود. سیدالشهدا(ع) اشعاری را زمزمه می‌کرد که نشان می‌داد برای شهادت و ایثار جان در راه پروردگار آماده است. حضرت زینب(س) با شنیدن این اشعار از زبان برادر، منقلب شد و به سختی گریست و در همان حال فرمود: ای وای بر من! کاش مرگ مرا در بر می‌گرفت و این روز را نمی‌دیدم. یک روز مادرم فاطمه(س) را از دست دادم، روزی دیگر پدرم علی مرتضی(ع) را، مدتی بعد برادرم حسن(ع) نیز مرا ترک کرد و اکنون، تنها تو برایم مانده‌ای. امام حسین(ع) خواهر را دلداری داد و فرمود: زینبم! خویشتن‌دار باش و شکیبا. آن‌گاه دست بر شانه خواهرش گذاشت و او را آرام کرد و فرمود: خواهرم! تقوای الهی پیشه کن و با وعده‌ای که خداوند به صابران داده است، خشنود باش. بدان که اهل زمین، جملگی می‌میرند و اهل آسمان نیز بقایی نخواهند داشت. همه چیز جز پروردگار یکتا، نابود شدنی است.

ما و تن به ذلت دادن؟! هرگز!

صبح عاشورا فرارسید. سپاه کوفه آماده هجوم به امام حسین(ع) و یارانش شده بود. امام(ع)، «بُریر بن خُضیر» را به سوی آن‌ها فرستاد تا نصیحت‌شان کند، اما کوفیان به سخنان او گوش ندادند. سیدالشهدا(ع) بر اسب سوار شد و پیش راند. «سید بن طاووس» در «لهوف» می‌نویسد: «امام حسین(ع) در برابر سپاه کوفه قرار گرفت. حمد و ثنای الهی را به جای آورد و فرمود: نفرین بر شما جماعت بداندیش و بدکردار. هنگام پریشانی، ما را به سوی خود دعوت کردید و یاری خواستید؛ پس به سوی شما شتافتیم و به فریادتان رسیدیم ولی بر ما شمشیر کشیدید و در برابرمان آتش افروختید و دوست دشمن‌تان و دشمن دوست‌تان شده اید ... وای بر شما! ای ذلیلان و پایمال کنندگان عهد و پیمان! ای وارونه کنندگان حقایق! ای دست پروردگان شیطان! آیا از خاندان رسالت دست برمی‌دارید؟ آری. به خدا سوگند که خیانت و ناجوانمردی از ابتدا روش و منش شما بود؛ منشی که در سراسر وجودتان ریشه دوانده است ... آگاه باشید! امیر بَدنَسَب شما، مرا در برگزیدن دو راه مخیّر کرده است: شهادت یا پذیرش ذلت، به او بگویید حسین و تن به ذلت دادن! هرگز! خدا و پیامبرش و تمامی مؤمنان و دامن پاکی که مرا پرورش داده است و مردان با غیرت و حمیّتی که تن به ذلت و زورگویی نمی دهند، دوست ندارند که ذلت زیستن با پست فطرتان و فرومایگان را بر مرگ با عزت برگزینم. بدانید که من با وجود کمی تعداد یارانم و خیانت هم پیمانانم، با این لشکر انبوه خواهم جنگید و تن به ذلت نخواهم داد.» «ابی مخنف» در «وقعةالطف» آورده است که امام(ع) با کوفیان احتجاج و با دلایل روشن آن‌ها را به سوی حق و حقیقت دعوت کرد، اما آن‌ها نپذیرفتند و سخنان دلسوزانه سیدالشهدا(ع) بر دل سخت‌شان بی اثر بود. پس از امام(ع)، تعداد دیگری از یاران ایشان نیز به میدان آمدند و به نصیحت کوفیان پرداختند؛ اما انگار گوش های آن‌ها کر بود. در آن بین، معدودی مانند حُر به سوی امام(ع) آمدند و از تیرگی و ظلمت نجات یافتند.

چه کسی نخستین تیر را انداخت؟

عمر بن سعد تیری در چله کمانش گذاشت و فریاد زد: «شاهد باشید که من نخستین تیر را به سمت حسین پرتاب کردم.» به این ترتیب، نبرد آغاز شد. کوفیان ابتدا به جنگ تن به تن روی آوردند، اما وقتی دیدند تاب مقاومت در برابر یاران جان برکف سالار شهیدان را ندارند، حمله عمومی آغاز شد. عمرو بن حجاج زبیدی، فرمانده جناح راست سپاه کوفه، با نیروهایش به سمت یاران امام(ع) هجوم آورد، اما مدافعان حریم اهل‌بیت(ع)  با تیراندازی آن‌ها را عقب راندند. در آن میان «بریر بن خضیر» در مصافی نابرابر با کوفیان، شربت شهادت نوشید و بدن صدچاکش بر خاک افتاد. در جناح دیگر، یاران امام(ع) هجوم دیگری را دفع کردند، اما تعدادی از یاران تشنه سیدالشهدا(ع)  به شهادت رسیدند.

روزی خواهی دانست ...

سپاه کوفه عقب نشست. «ابی مخنف» می نویسد: «وقتی گرد و خاک فرو نشست، عمرو بن حجاج فریاد زد: ای کوفیان! بر شما اطاعت و همراهی [با یزید] واجب است! در کشتن کسانی که از دین خارج‌اند و با خلیفه مخالفت می کنند، تردید نکنید! امام حسین(ع) با صدای بلند فرمود: ای عمرو! مردم را با چه چیز برمی‌انگیزانی؟ آیا ما از دین خارجیم و تو بر آن ثابت قدمی؟ به خدا سوگند، روزی که خداوند جان ها را برانگیزاند، خواهی دانست که چه کسی از دین خارج و به آتش سزاوارتر است.» عمرو بن حجاج اجازه نداد سخنان امام(ع) ادامه یابد و فرمان حمله داد. چند هزار نفر از سپاه عمر بن سعد به سمت یاران سیدالشهدا(ع) هجوم آوردند. هنگامه ای برپا شده بود. در آن بین، شمشیر مسلم بن عوسجه در هوا می چرخید و به هر که می رسید، بی جانش می کرد. شماری از سربازان زبده عمر بن سعد، مانند عبدالرحمان بجلی و مسلم بن عبدا...، با شمشیر مسلم بن عوسجه طعم مرگ را چشیدند. کوفیان مسلم را محاصره کردند و با ضربات متعدد شمشیر و نیزه به شهادتش رساندند و به عقب گریختند. به این ترتیب، با شهادت مسلم بن عوسجه، هجوم دوم کوفیان نیز به پایان رسید.

هجوم سوم

شمر بن ذی الجوشن که فرمانده جناح چپ سپاه کوفه بود، بلافاصله پس از عقب نشینی عمرو بن حجاج، هجوم سوم را آغاز کرد. یاران امام(ع) به شدت مقاومت کردند و شمر نتوانست رخنه ای در جناح مقابلش به وجود آورد. در این هجوم، تعدادی از یاران سیدالشهدا(ع) از جمله بکیر بن حی، به شهادت رسیدند. با فرمان سالار شهیدان، 32 تن از یاران ایشان سوار بر اسب و صیحه زنان به کوفیان حمله کردند و صفوف آن‌ها را درهم ریختند. عمر بن سعد که این چنین دید، 500 تیرانداز را مأمور عقب راندن سواران سلحشور سیدالشهدا(ع) کرد. با این حال، کوفیان باز هم از هجوم خود طرفی نبستند.

نخستین حمله به خیمه‌ها

شمر که روحیه نیروهای خود را متزلزل می‌دید، به سوی خیمه‌ها تاخت و هجوم چهارم آغاز شد. «طبری» به نقل از «ابی مخنف» می‌نویسد: «شمر فریاد زد: آتش بیاورید تا این خیمه‌ها را با ساکنانش آتش بزنم. ناگاه صدای صیحه و ضجه زنان و کودکان برخاست. امام حسین(ع) فریاد زد: ای پسر ذی‌الجوشن! تو می‌خواهی آتش بر خاندانم بزنی! خداوند تو را در آتش دوزخ بسوزاند.» زهیر بن قین و 10 نفر از نیروهای جناح راست سپاه امام(ع)، همچون شیر شرزه خود را به متجاوزان رساندند و با وارد آوردن تلفات بسیار، آن‌ها را مجبور به عقب نشینی کردند.

اینک، آخرین نماز 

نبرد سنگین امام حسین(ع) و یارانش با سپاهیان کوفه تا ظهر ادامه پیدا کرد. سیدالشهدا(ع) و سربازانش تشنه بودند. ظهر شد. ابوثمامه صائدی خود را به امام(ع) رساند و یادآوری کرد که هنگام نماز است. سیدالشهدا(ع) رو به دشمن کرد و فرمود: جنگ را متوقف کنید تا نماز گزاریم. «ابی مخنف» می نویسد: «حُصین بن نمیر فریاد زد: نماز شما پذیرفته نیست! حبیب بن مُظاهر پاسخ داد: ای بی‌پدر! گمان می‌کنی نماز خاندان رسول‌خدا(ص) پذیرفته نیست، اما نماز تو پذیرفته است!» حبیب، پس از این گفت‌وگو، به سوی حُصین بن نُمیر تاخت و چیزی نمانده بود که او را از میان بردارد، اما کوفیان حبیب را محاصره کردند و به شهادت رساندند. امام حسین(ع) آخرین نماز را قامت بست. تعدادی از یاران همراه با ایشان به نماز ایستادند. تعداد دیگری نیز محافظت از نمازگزاران را برعهده گرفتند. سعید بن عبدا... حنفی، در راه دفاع از امام حسین(ع) هنگام نماز، به شهادت رسید و زهیر بن قین، پس از نماز و در نبردی قهرمانانه، شربت شهادت نوشید.

امان از داغ علی‌اکبر(ع)

ساعتی از ظهر گذشته بود. یاران اباعبدا...(ع)، یک به یک بر زمین می‌افتادند؛ حنظلة بن اسعد شبامی، عابس بن ابی شبیب، شوذب، ابوالشعثای کِندی و... . دیگر کسی از اصحاب باقی نمانده و حال نوبت خاندان سیدالشهدا(ع) بود که به میدان بیایند. نخستین فرد از خاندان امام حسین(ع) که به میدان رفت، علی اکبر(ع) بود؛ جوانی خوش سیما و دلاور که شبیه‌ترین مردم به رسول‌خدا(ص) بود. او وارد میدان شد و نبردی جانانه کرد و شماری از دشمنان را به خاک هلاکت انداخت. «ابوالفرج اصفهانی» در «مقاتل الطالبیین» می نویسد: «علی بن حسین(ع) مدتی جنگید. سپس نزد پدر بازگشت و گفت: پدرجان! تشنه‌ام. امام(ع) فرمود: جانِ پدر؛ صبر کن، مدتی نخواهد گذشت که جدّت، رسول خدا(ص) با کاسه‌ای آب گوارا سیرابت خواهد کرد.» علی اکبر(ع) به میدان بازگشت و به نبرد ادامه داد. «سید بن طاووس» در «لهوف» می نویسد: «[علی اکبر] به میدان بازگشت و مبارزه‌ای جانانه کرد. پس منقذ بن مرّه عبدی تیری پرتاب کرد که بر سینه علی اکبر(ع) نشست و توانش را گرفت؛ فرزند برومند حسین(ع) بر زمین افتاد و با آخرین توانش فریاد زد: پدرجان! سلام من بر تو باد، این جدّم رسول خداست که به تو سلام می‌رساند و به من می‌گوید: هر چه زودتر به نزد ما بیا. علی‌اکبر(ع) این را گفت و به شهادت رسید. امام(ع) خود را به او رساند، صورت بر صورتش گذاشت و فرمود: خداوند قومی که تورا کشتند، بکشد ... پسرم! بعد از تو خاک بر سر دنیا.» با شهادت علی اکبر(ع)، افراد خاندان سیدالشهدا(ع) وارد میدان کارزار شدند: فرزندان عقیل، فرزندان عبدا... بن جعفر و فرزندان امام حسن مجتبی(ع)، در جنگی جانانه، یک به یک شربت شهادت نوشیدند.

تو پرچمدار من هستی 

«محمد سماوی» در «ابصار العین فی انصار الحسین(ع)» می‌نویسد:«هنگامی که عباس بن علی(ع) برادرش حسین(ع) را تنها دید، دیگر برادرانش را به میدان فرستاد و چون آن‌ها نیز به شهادت رسیدند، نزد امام(ع) آمد و عرض کرد: اجازه جهاد می‌فرمایید؟ امام(ع) فرمود: [چگونه اجازه دهم،] حال آن که تو پرچمدار من هستی. اباالفضل(ع) گفت: سینه ام تنگ است و از این زندگی سیر شده‌ام. سیدالشهدا(ع) فرمود: پس اگر می‌خواهی کاری کنی، برای ما اندکی آب تهیه کن. عباس(ع) مشکی برداشت و بر دوش افکند و در حالی که پرچم به دست داشت، به سوی نهر تاخت، دشمنان را عقب راند، وارد نهر شد، مشک را پر از آب کرد و به دوش انداخت. سپس از نهر بیرون آمد. دشمنان راه را بر او بستند و عباس(ع)، دلاورانه صفوف آن‌ها را می‌شکافت و کوفیان را از سر راه برمی داشت، تا این که حکیم بن طفیل طائی با شمشیر خود ضربتی بر بازوی راست او فرود آورد و آن را قطع کرد. عباس(ع) پرچم را به دست چپ گرفت و فریاد زد: «وا... أن قطعتم یمینی/إنی اُحامی ابداً عن دینی»؛ به خدا سوگند اگر دست راستم را قطع کنید/ از دین و آیینم دفاع خواهم کرد. اندکی بعد، زید بن ورقاء جهنی ضربتی بر بازوی چپ اباالفضل(ع) وارد و آن را قطع کرد. عباس(ع) همچون عمویش جعفر، در روز جنگ موته، پرچم برادرش را میان دو بازو گرفت و به سوی خیمه ها تاخت، اما در میانه راه، مردی تمیمی، عمودی آهنین بر فرق سر او زد. عباس(ع) فریاد زد: برادرم، مرا دریاب! اباعبدا...(ع) خود را به او رساند و دشمنان را از اطراف او تاراند. آن گاه در کنار پیکر برادر نشست و به تلخی گریست.»

به سوی رفیق اعلی

با شهادت اباالفضل العباس(ع)، سیدالشهدا(ع) تنها شد. امام(ع) اسب خود را پیش راند و به سپاه پر شمار کوفه حمله کرد و پیوسته فریاد می زد: «القتل أولی من رُکوبِ العار؛ مرگ بهتر از پذیرش ذلت است.» «سید بن طاووس» در «لهوف» به نقل از یک شاهد عینی واقعه کربلا می‌نویسد: «به خدا سوگند هرگز ندیدم کسی این گونه در محاصره قرار گیرد و یاران و خاندانش را از دست داده باشد و پایدارتر و قوی دل‌تر از حسین(ع) مبارزه کند. سپاه کوفه به او هجوم می‌آورد و او به آن ها حمله و با شمشیرش عده ای را هلاک می‌کرد و آن گروه 30 هزار نفره، چون گله روباه از مقابل او می گریختند.» با این حال، امام(ع) زیاد از خیمه ها فاصله نمی‌گرفت؛ مدتی می‌جنگید و بعد، به سوی خیمه‌ها بازمی‌گشت و فریاد می‌زد: «لاحول ولا قوة الا بالله العلی العظیم.» دشمن که وضع را این‌گونه دید، دوباره به سمت خیمه ها یورش برد. سیدالشهدا(ع) خطاب به متجاوزان فرمود: «وای بر شما، ای پیروان خاندان ابی‌سفیان! اگر دین ندارید و از روز رستاخیز بیمناک نیستید، دست‌کم در این دنیا آزاده باشید.» شمر بن ذی‌الجوشن پرسید: «ای پسر فاطمه، چه می‌گویی؟!» امام(ع) فرمود: «من با شما می‌جنگم و شما با من. زنان و کودکان گناهی ندارند؛ رجاله‌های خود را از حمله به حرم من، مادامی که زنده ام، بازدار.» کوفیان حملاتشان را بر سیدالشهدا(ع) متمرکز کردند. «سید بن طاووس» در «لهوف» می‌نویسد: «سالار شهیدان لحظه‌ای توقف کرد تا نفس تازه کند که سنگی به پیشانی مبارکش اصابت کرد و خون جاری شد. سیدالشهدا(ع) پیراهن خود را بالا زد تا خون را پاک کند، اما در همان لحظه، تیری مسموم بر قلب مطهرش نشست. امام(ع) فرمود: بسم ا... و بالله و علی ملة رسول ا...». پس از اصابت این تیر بود که سالار شهیدان از اسب بر زمین افتاد...

 

روایت است که چون تنگ شد بر او میدان

فتاده از حرکت، ذوالجناح وز جولان

هوا ز بادِ مخالف چو قیرگون گردید

عزیز فاطمه(س) از اسب سرنگون گردید

نه ذوالجناح دگر تابِ استقامت داشت

نه سیدالشهدا(ع) بر جدال طاقت داشت

کشید پا ز رکاب آن خلاصه ایجاد

 به رنگ پرتو خورشید، بر زمین افتاد

بلندمرتبه شاهی ز صدرِ زین افتاد

اگر غلط نکنم عرش بر زمین افتاد

«چین گانگ»، پس از یک ماه غیبت مشکوک از مقامش عزل و وانگ یی، وزیر خارجه پیشین چین، دوباره به این سمت منصوب شد

برکناری وزیر ناپدید! 

نبی شریفی- غیبت یک ماهه «چین گانگ»، وزیر خارجه چین از انظار عمومی، سرانجام به عزل وی، تنها باگذشت 7 ماه از انتصابش انجامید. این غیبت مرموز و عزل مشکوک در حالی رخ داده که طی دو هفته گذشته، «بایدو»، بزرگ ترین موتور جست‌وجو در چین شاهد افزایش ناگهانی و شدید جست‌وجوی نام این وزیر خارجه بوده است. بر اساس آمار بایدو، جست‌وجوی «چین گانگ» در این سایت طی دو هفته اخیر، بیش از 5 هزار درصد افزایش داشته و نام او بسیار بیشتر از مشهورترین و محبوب‌ترین چهره‌ها در چین جست‌وجو شده است. در پی عزل دیروز، وانگ یی، مسئول امور خارجه حزب کمونیست که قبلا وزیر امور خارجه بود، دوباره به فرمان رئیس جمهور شی جین پینگ، برای تکیه بر این کرسی وزارت خارجه منصوب شد، اما هنوز پرونده این غیبت مشکوک در رسانه ها باز است. به گزارش بی بی سی، یکی از نظریه‌هایی که به صورت گسترده در اینترنت مطرح شده،‌ این است که «چین گانگ» احتمالا در زمینه یک رابطه خارج از ازدواج هدف تحقیقات دولتی قرار گرفته است. هرچند، وقتی درباره این ادعا از سخنگوی وزارت خارجه چین سوال شد،‌ گفت که درباره این موضوع چیزی نمی‌داند. «چین گانگ»، وزیر خارجه سابق چین، یکی از چهره ها و پدیده های سیاسی این کشور به شمار می رفت. سرعت «چین» 57 ساله در پیمودن پله‌های ترقی در زمانی کوتاه، خیره‌کننده بود. او از جوان‌ترین افرادی بود که در تاریخ چین به عنوان وزیر خارجه این کشور منصوب می‌شد. او قبل از رسیدن به این مقام کمتر از دو سال به عنوان سفیر جمهوری خلق چین در آمریکا خدمت کرده بود. قبل از آن هم یکی از سخنگوهای وزارت خارجه بود و در برنامه‌ریزی و تدارکات سفرهای خارجی رئیس جمهور شی جین پینگ نقش داشت. همین مسئله باعث شد که فرصت کار کردن نزدیک با رهبر چین را پیدا کند و احتمالا با کارهایش او را تحت تاثیر قرار دهد. غیبت چین گانگ در هفته های گذشته، باعث شد که او تعداد زیادی از دیدارهای مهم دیپلماتیک در چین از جمله دیدار با جانت یلن، وزیر خزانه‌داری و جان کری، فرستاده ایالات متحده در امور تغییرات اقلیمی را از دست بدهد. به این فهرست باید غیبت در دیدار با هنری کیسینجر، وزیر خارجه پیشین آمریکا و لغو سفر وزیر خارجه پکن به دلیل این غیبت طولانی مدت را اضافه کرد. فرانس پل ون در پوتن، محقق ارشد موسسه کلینگندال، یک اندیشکده هلندی، می‌گوید: «نمی‌توان دانست چرا او در انظار عمومی دیده نشده است، زیرا پنهان‌کاری بخشی از سیستم سیاسی در چین است و در باره شخصیت‌های عمومی اطلاعات بسیار کمی وجود دارد.» با استناد به وب‌سایت وزارت خارجه چین، آخرین باری که وزیر خارجه چین در انظار عمومی دیده شد، ۲۵ ژوئن در پکن بود؛ زمانی که با همتایانش از روسیه، ویتنام و سریلانکا ملاقات کرد. در سیستم سیاسی عمدتا غیرشفاف چین، ناپدید شدن یک مقام ارشد می‌تواند نشانی از دردسر باشد. در چین چندان غیر معمول نیست که سیاستمداران بلندپایه بدون هیچ توضیحی برای مدتی طولانی از صحنه عمومی ناپدید شوند و ناگهان با خبر تحقیقات کیفری از آن ها، دوباره به سرخط خبرها برگردند. در سال ۲۰۱۸، منگ هونگوی، معاون وزیر امنیت عمومی چین و رئیس اینترپل، در راه   بازگشت به کشورش از اروپا ناپدید شد. او بعدها به دریافت رشوه متهم و به بیش از ۱۳ سال زندان محکوم شد.

گزارش

حمید سجادی: برای کناره گیری از وزارت ورزش ایران منتظر نظر رئیس جمهور هستم

سارا اصلانی/ درحالی که روز گذشته اعلام شد سیدحمید سجادی به دلیل عارضه ناشی از سقوط بالگرد و ضرورت ادامه درمان از سمت خود استعفا کرده، وزیر ورزش و جوانان روز گذشته در مراسم عزاداری دهه اول محرم با حضور جامعه ورزش و جوانان، در نخستین واکنش رسمی خود درباره استعفایش، موضوع را تکذیب نکرد اما با گفتن جمله «سنگر را خالی نکردم» به‌نوعی در لفافه حرف زد. سجادی که از لفظ استعفا استفاده نکرد، در پاسخ به سوالی مبنی بر این‌که آیا به دلیل شرایط جسمانی بعد از حادثه سقوط استعفا کرده، می‌گوید: «خدا را شکر وضعیتم بهتر شده اما در چهار روز گذشته عمل جراحی داشتم. خوشبختانه تیم پزشکی خوبی در کنار من هست و شرایطم بهتر است و در حال مدارا هستم. من شرایطم را برای رئیس جمهور توضیح دادم و گفتم به درمان و رسیدگی به سلامتی‌ام نیاز دارم و گزارش خود را دادم. تصمیم‌گیری با رئیس جمهور است و ایشان اتخاذ تصمیم خواهند کرد اما فعلا سنگر را خالی نکردم و انجام وظیفه می‌کنم.» او ادامه می‌دهد: «وظیفه من بود که گزارشی از شرایط خودم به رئیس جمهوری بدهم و این کار را هم انجام دادم.»
 پولادگر: حضور وزیر در وزارتخانه به چه معناست؟!
نکته قابل تامل اما واکنش سید محمد پولادگر معاون ورزش قهرمانی و حرفه‌ای وزارت ورزش و جوانان به ماجرای استعفای وزیر ورزش است. معاون سجادی که مثل همیشه خنثی‌ترین واکنش‌ها را راجع به مسائل روز ورزش دارد، این بار به گونه‌ای درباره استعفای وزیر حرف زد که در نوع خودش تکذیبیه بود. حال آن‌که سجادی خودش پیشتر خبر ارسال استعفایش به ریاست جمهوری را تایید کرده بود، اما وقتی خبرنگاران درباره استعفای وزیر ورزش از پولادگر سوال کردند، با این پاسخ عجیب مواجه شدند: «این ها خبر است دیگر. ولی وقتی خود وزیر این‌جاست به حرف زدن من نیازی نیست. پس حضور او به چه معناست؟» این درحالی است که پولادگر روز دوشنبه هر نوع استعفا و تغییر در ورزش کشور را در آستانه بازی‌های آسیایی به ضرر ورزش کشور دانسته بود.

13سال بعد از سرنگونی حکومت قذافی در لیبی ، وزیر خارجه این کشور به تهران سفر کرد

فصل جدید در روابط تهران- طرابلس

هادی محمدی – روز گذشته تهران و حسین امیرعبداللهیان وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران بعد از سال ها میزبان یک وزیر خارجه از لیبی بود ، کشوری که حدود 13 سال دچار ناآرامی و جنگ های داخلی شده بود و دولت های ضعیف و لرزانی در طرابلس روی کار آمده‌اند . خانم «نجلاء المنقوش» وزیر خارجه لیبی به تهران آمد و پس از استقبال از وی، در گفت‌وگویی پشت درهای بسته، دو وزیر خارجه درباره ابعاد مختلف مناسبات دوجانبه و تحولات منطقه‌ای و بین‌المللی بحث و تبادل نظر کردند. البته آخرین بار در سال 1391 وزیر خارجه ای از لیبی برای شرکت در اجلاس عدم تعهد به تهران سفر کرده بود .وزیر خارجه کشورمان در این دیدار ضمن ابراز خرسندی از برقراری امنیت و ثبات در لیبی، آمادگی جمهوری اسلامی ایران را برای گسترش روابط با کشور دوست، لیبی و کمک به بازسازی این کشور اعلام کرد.امیرعبداللهیان با تشریح جایگاه واقعی زن در ایران، از سیاست‌های دوگانه غرب و بهره برداری سیاسی از موضوع حقوق زنان انتقاد و همچنین اقدام اهانت آمیز در سوئد و دانمارک در هتک حرمت قرآن کریم را محکوم کرد و همبستگی و اتحاد کشورهای اسلامی در سطح جهان در این زمینه را حائز اهمیت خواند.نجلاء المنقوش وزیر امور خارجه لیبی نیز در این دیدار با ابراز خرسندی از سفر به تهران، بعد از گذشت حدود ۱۷ سال از سفر دو جانبه یک مقام عالی‌رتبه لیبی به ایران، گفت: این سفر بیانگر اراده دو کشور برای توسعه مناسبات فیمابین است.همچنین وزیران امور خارجه جمهوری اسلامی ایران و لیبی با ابراز خرسندی از تحولات ماه‌های اخیر در روابط دو کشور از جمله ارتقای سطح نمایندگی دیپلماتیک لیبی در تهران به سطح سفیر، شروع فعالیت مجدد سفارت جمهوری اسلامی ایران در طرابلس و از سرگیری خط کشتیرانی بین دو کشور، بر عزم و اراده مقامات دو کشور برای گسترش روابط دوجانبه در حوزه‌های مختلف، به ویژه همکاری‌های اقتصادی و تجاری تاکید کردند وبه طور مشترک اقدام اهانت آمیز به قرآن کریم را مردود خواندند.در این دیدار دوطرف درباره توسعه همکاری‌های دو کشور در زمینه‌های مختلف از جمله فعال سازی کمیسیون عالی مشترک، تشکیل کمیته مشورت‌های سیاسی، تقویت روابط اقتصادی و تجاری، همکاری‌های علمی و فناوری و برگزاری نمایشگاه‌های اختصاصی توافق کردند.حسین امیرعبداللهیان و خانم «نجلاء المنقوش» وزیر خارجه و همکاری‌های بین‌المللی لیبی، ششم فروردین تلفنی درباره گسترش روابط دوجانبه و تحولات منطقه‌ای و بین‌المللی بحث و تبادل نظر کردند.امیرعبداللهیان در آن گفت‌وگو از وزیر خارجه لیبی برای سفر به تهران دعوت کرد که با استقبال وی همراه بود. وزیران خارجه دو کشور همچنین درباره بازگشایی سفارت جمهوری اسلامی ایران در لیبی و اعزام سفیر ایران به طرابلس گفت‌وگو کرده بودند.پس از آن شاهد اعزام سفیر لیبی به تهران و بازگشایی سفارت ایران در طرابلس و اعزام هیئت دیپلماتیک ایران به سرپرستی عین‌ا... سوری برای بازگشایی سفارت ایران در لیبی بودیم و آن گونه که ناصر کنعانی پیش از این گفته بود گزینه تصدی این سفارتخانه هم مشخص شده است. اسفند سال گذشته نیز «محمدرضا رئوف شیبانی» سفیر آکردیته (غیر مقیم) جمهوری اسلامی ایران در لیبی با «نجلاء المنقوش» وزیر خارجه لیبی دیدار و گفت‌وگو کرده بود.

آیین الحاق موشک کروز ابومهدی به نیروهای دریایی ارتش و سپاه با حضور امیر محمدرضا آشتیانی وزیر دفاع، دریادار حمزه‌علی کاویانی جانشین فرمانده نیروی دریایی ارتش و سردار علیرضا تنگسیری فرمانده نیروی دریایی سپاه برگزار شد.موشک کروز ابومهدی یکی از تولیدات صنایع هوافضای وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح با برد بیش از   هزار کیلومتر است که می‌تواند هر هدفی را منهدم کند و از این طریق،‌ محدوده پوشش دفاع دریایی جمهوری اسلامی ایران را نسبت به قبل چندین برابر کند و   دامنه عملیاتی گسترده‌ای را تحت پوشش قرار دهد.استفاده از مواد منفجره با قدرت تخریب بالا در سَر جنگی موشک ابومهدی، قابلیت انهدام انواع ناو، ناوچه و ناوشکن‌ها را به این موشک بخشیده است.موشک ابو مهدی قابلیت شلیک از انواع حامل‌های متحرک و ثابت را دارد و سامانه هدایت و ناوبری این موشک قابلیت به‌روزرسانی موقعیت نهایی هدف را در طول پرواز داراست.واکنش سریع، مدیریت انتخاب هدف در میدان، دورزدن پدافند دشمن و قابلیت شلیک از عمق جزو ویژگی‌های موشک کروز دریایی ابومهدی به شمار می‌رود.موشک ابومهدی قابلیت پرواز در ارتفاع پست و زیر دید رادارهای دشمن را دارد و می‌تواند مسیر و ارتفاع خود را با توجه به عوارض جغرافیایی و سامانه‌های پدافندی دشمن تغییر دهد.این موشک اولین موشک کروز برد بلند دریایی است که از هوش مصنوعی در نرم افزارهای مرتبط با طراحی مسیر پروازی موشک در سامانه فرماندهی و کنترل استفاده کرده و امکان عبور از عوارض طبیعی و مصنوعی و همچنین سایت‌های راداری و پدافندی دشمن را با عبور از نقاط راه میانی داشته است و از جهت‌های مختلف به سمت هدف حمله و برخورد می‌کند.دیگر ویژگی موشک ابومهدی استفاده از سامانه ناوبری تلفیقی پیشرفته و موتور قدرتمند است که می‌تواند از عمق خاک ایران اسلامی و از مکانی کاملاً پنهان به سوی اهداف متحرک دریایی شلیک شود.موشک ابومهدی، اولین موشک کروز برد بلند دریایی در کشور است که از جست و جوگر راداری (سیکر دوگان) بهره می‌برد که این فناوری علاوه بر مقابله با جنگ الکترونیک سامانه‌های دشمن باعث افزایش میزان اختفای موشک هنگام نزدیک شدن به هدف می شود تا همچون یک شبح بدون این که دشمن متوجه شود به آن حمله می کند  و فرصت واکنش به موقع را از دشمن می‌گیرد. سامانه پرتاب موشک ابومهدی قابلیت آماده‌سازی و پرتاب در کوتاه‌ترین زمان را دارد و می‌تواند چندین موشک را با فواصل زمانی کوتاه و از مسیرهای مختلف به سمت یک هدف مشخص شلیک کند به نحوی که این موشک‌ها همزمان به هدف مد نظر برخورد کنند.

هادی محمدی – در حال نزدیک شدن به یک سالگی آخرین باری که علی باقری به وین رفت و متن مورا را با دیگر دیپلمات ها بررسی کرد هستیم . از آن زمان دیگر مذاکراتی به صورت متمرکز وجود نداشته و هر چه بوده پاسخ های آمریکا و ایران به صورت غیر مستقیم بوده و رد و بدل شدن پیام هایی که برخی تکذیب و برخی تایید شدند و حالا چند ماهی است که بیش از اضلاع مذاکرات هسته ای یعنی ایران و شش کشور دیگر ، خبرها از پایتخت کشورهای عربی خلیج فارس شنیده می شود که در حال کار و تلاش هستند تا بخشی از این گره کور شده را به نفع خود و منطقه باز کنند . تلاش ها در بغداد ،دوحه ، مسقط و حتی ابوظبی هر چند هنوز هیچ نتیجه ای نداده و مشکلات بزرگی همچون تبادل زندانیان ، آزادسازی قابل توجه پول ایران و حتی احیای برجام و رفع تحریم ها هنوز باقی هستند .آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا  نیز به تازگی در گفت‌وگویی از احتمال بازگشت واشنگتن به مذاکرات با ایران درباره توافق هسته‌‌‌ای سخن گفت. اما آمریکا برای بازگشت به این مذاکرات، پیش‌‌‌شرط‌‌‌هایی مطرح کرده است. بلینکن  در مصاحبه با فرید زکریا در برنامه جی‌‌‌پی‌‌‌اس شبکه سی‌‌‌ان‌‌‌ان گفت: «به وضوح به آن ها اطلاع داده‌‌‌ایم که باید اقداماتی را برای محدودسازی تنش انجام دهند، نه این که به تشدید تنش‌‌‌هایی که در روابط ما در طیف‌‌‌‌‌‌های مختلف وجود دارد، بپردازند. ما بررسی خواهیم کرد تا ببینیم آیا آن ها این کار را انجام می‌دهند یا خیر.» وزیر خارجه آمریکا سپس گفته که شاید شرایطی فراهم شود تا بتوانیم به گفت‌وگو درباره برنامه هسته‌‌‌ای بازگردیم.همچنین آنتونی بلینکن در این مصاحبه توضیح داد: «اساسا از زمانی که از توافق خارج شدیم و زمانی که تلاش می‌‌‌کردیم به آن بازگردیم، تحولات و تغییراتی رخ داده است. اما آن چه ما سعی کردیم انجام دهیم این است که با برخی تغییرات کوچک به توافق موجود برگردیم. توافق روی میز بود. ایران یا نتوانست یا نخواست به آن بله بگوید. ما در حال کار روی هیچ توافقی نیستیم. البته هر توافقی باید اهداف امنیتی ما و منافع ما را برآورده کند.»به نظر می رسد که  اگر قرار باشد بعد از محدودسازی تنش، مذاکرات هسته‌‌‌ای دنبال شود، این مذاکرات احتمالا باهدف رسیدن به یک برجام به روز شده خواهد بود. زیرا ایران بارها گفته که می‌‌‌خواهد مذاکرات هسته‌‌‌ای در قالب برجام دنبال شود. اما با توجه به تاریخ انقضای برجام و پایان یافتن بسیاری از بندهای غرب، اگر قرار باشد برجام دوباره احیا شود، یک برجام به روز شده با تعهدات هسته‌‌‌ای بیشتر و به‌روز کردن زمان‌بندی‌‌‌ها خواهد بود.ازسوی دیگر؛ «متیو میلر» سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا، انتقال بخشی از وجوه مسدودشده ایران در عراق به بانک‌های عمانی را که در این چند روز شنیده می شد، تایید کرد هرچند خواست با بزرگ نمایی بیش از حد برای آینده فضا سازی هم داشته باشد .وی طی نشست خبری روزانه در پاسخ به سوالی در این‌باره گفت: «من تأیید می‌کنم که عمان تمایل خود را برای دریافت بخشی از آن وجوه نشان داده و ما انتظار داریم که این اتفاق بیفتد. ما معتقدیم که این یک گام مهم است». میلر توضیح داد: « این پول در یک صندوق یا حسابی در عمان نگهداری خواهد شد اما همچنان مشمول همان محدودیت‌هایی خواهد بود که زمانی در حساب‌های عراق نگهداری می‌شد به این معنی که این پول فقط می‌تواند برای فعالیت‌های غیرقابل تحریم مانند کمک‌های بشردوستانه استفاده شود و همه معاملات باید از قبل توسط وزارت خزانه‌داری آمریکا تایید شود».در تلاشی دیگر در یک پایتخت دیگر منطقه  «محمد بن عبدالرحمن آل ثانی» وزیر خارجه قطر با «آنتونی بلینکن» همتای آمریکایی خود درباره برنامه‌ هسته‌ای ایران و پاره‌ای از مسائل بین‌المللی گفت‌وگو کرد. تماس تلفنی وزیران خارجه قطر و آمریکا در حالی است که روز یک شنبه«محمد بن عبدالعزیز الخلیفی» وزیر مشاور در امور خارجه دولت قطر در سفری به تهران با مقامات ارشد ایران دیدار کرد.در بغداد نیز عبداللطیف رشید، رئیس‌جمهور عراق در گفت‌وگو با پایگاه خبری «ریسپانسیبل استیت‌کرفت» گفت که عراق کشوری مستقل است و نیاز به روابط خوب با ایران و آمریکا دارد با این حال رئیس‌جمهور عراق تاکید کرد که کشورش آماده میانجی گری میان تهران و واشنگتن است.

فناوری Li-Fi یا Light Fidelity دیگر افسانه نیست و واقعیت دارد. این فناوری جدید از ترکیب مبتکرانه نور و انتقال داده پدید آمده است و مانند فرزند پرانرژی لامپ و وای‌فای است که نور را از یکی و اتصال را از دیگری می‌گیرد. این فناوری نوین که موسسه مهندسان برق و الکترونیک (IEEE) ثبت کرده، قرار است انقلابی در ارتباطات داده با سرعت بالا ایجاد کند. لای‌فای از برخی جهات شبیه فناوری وای‌فای است، ولی تفاوت عمده آن به شیوه انتقال اطلاعات برمی‌گردد، به همین دلیل 100 برابر سریع‌تر، بهینه‌تر و ایمن‌تر است. به‌علاوه چون در این فناوری از نور استفاده می‌شود، دیگر از آلودگی الکترومغناطیسی خبری نیست و می‌تواند گزینه بهتری برای استفاده در بیمارستان‌ها و فرودگاه‌ها باشد. بیشتر با این فناوری آشنا شویم.